Bu kadar iyi anlaşacağım bir adamın kilometrelerce uzakta olması hayatın şanssızlık tabloma attığı bir çentiğin daha göstergesidir. Bu güne kadar çok şansız oldum. İlk başlarda istediğim okula gidemedim çoğu zaman istediğim şeyler hep başkalarının oldu hatta bana hiç amorti bile çıkmamıştır. Ama en büyük şanssızlığım bana yaklaşık 600 kilometre kadar uzak. Kokusu nasıl bilmiyorum ya da uyurken nasıl gözüktüğünü görmedim hiç. Ama hissediyorum düşünüyorum ve en çok hayal ediyorum. Çünkü o yanımda olan yüzlerce insandan daha yakın bana. Her sabah atılan mesajlar, birbirinden sevimli bir sürü fotoğraf ve çok fazla sevgi… Ve ben onun yanında uyuyabileceğim günleri sabırla bekliyorum. Çünkü şansı bazen kendin yaratırsın.
Şimdi ben ona hayatıma girdiği için ne kadar teşekkür etsem az. O geldi, beni toparladı, çok sevdi. Yanımdaki bir insana alışamayacağım kadar çok alıştım ben ona. Çoğu insanın sahip olamayacağı huzuru buluyorum tek bir mesajıyla.
Şimdi söyleyin şanssızlıklar bize en büyük şansları doğurmuyor mu?
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder